به قلم خالد سلیمان
نماینده پارلمان فلسطین
ما در گذشته و حال همواره در آرزوی تشکیل دولت ائتلاف ملی بوده ایم؛ زیرا تشکیل چنین دولتی اتحاد داخلی و موضع گیری سیاسی فلسطینیان در رویارویی با اعمال فشارهای خارجی را تقویت می کند.
ما بر این نکته تاکید می کنیم که فرصت برای تشکیل این دولت همچنان باقی است، اما تشکیل دولت نباید منوط به تغییر برنامه ها و سیاست های ما باشد که بر اساس آن قدم در عرصه انتخابات پارلمانی گذاشتیم.
همگان می دانند که در عرصه انتخابات فهرست ها و گروه های مختلفی با دیدگاه ها و مواضع گوناگون با یکدیگر به رقابت پرداختند. ما بر اساس برنامه فتح یا سازمان آزادی بخش فلسطین یا هر گروه فلسطینی دیگر در انتخابات شرکت نکردیم، بلکه برنامه ما کاملا متفاوت از سایر گروه ها بوده است. هیچ گروهی نمی تواند سیاست ها و برنامه خود را بر ما تحمیل کند و با ادامه دادن تجربه شکست خورده دیگران در عرصه سیاست مخالفیم.
کاملا می دانیم که محمود عباس در انتخابات ریاست تشکیلات خودگردان بر اساس اصولی شناخته شده و مشخص مانند توجه به روند صلح و به رسمیت شناختن و مذاکره با “اسرائیل” قدم در انتخابات ریاست تشکیلات خودگردان گذارد و ما نیز اکنون بر اساس برنامه ای دیگر در انتخابات شرکت کردیم.
مشارکت ما در انتخابات در حقیقت برآیند اجلاس قاهره و مذاکره با گروه های فلسطینی است که طی آن بر بسیاری از امور مانند آتش بس، برگزاری انتخابات، ساماندهی به سازمان آزادی بخش فلسطین بر اساس اصول جدید، توافق شد.
اجلاس قاهره در مرحله سیاسی پیچیده ای برگزار شد و طی آن “اسرائیل” از پیمان های “اسلو”، “لندن”، “میشل” و نقشه راه شانه خالی کرد. “اسرائیل” با اشغال کرانه باختری عملا تلاش کرد تا از بند “اسلو” رها شود و به این نتیجه رسید که هیچ شریک سیاسی فلسطینی وجود ندارد، بنابراین طرح عقب نشینی یک جانبه از غزه و بخش هایی از کرانه باختری را اجرا کرد و بدین ترتیب مفاد نقشه راه را نیز نادیده گرفت.
کلیه این اقدامات بدان معناست که “اسرائیل” “اسلو” را نادیده گرفته و دیگر طرف فلسطینی را به رسمیت نمی شناسد، حتی به رسمیت شناختنی که نابرابر است و در سال در سال 1993 میان یاسر عرفات رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین و اسحاق رابین نخست وزیر وقت “اسرائیل” حاصل شد. در آن سال عرفات “اسرائیل” را به رسمیت شناخت و در مقابل “اسرائیل” نیز سازمان آزادی بخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده شرعی ملت فلسطین به رسمیت شناخت.
ـ “اسرائیل” امروز همه چیز حتی توافقنامه های قبلی را زیر پا گذاشته است. “اسرائیل” به طرف فسطینی دیگر اهمیتی نمی دهد و همواره دست به اقدامات یکجانبه می زند؛ مانند آرایش مجدد نیروهای نظامی صهیونیست در نوار غزه و یورش های مکرر به مواضع فلسطینیان از جمله حمله اخیر به زندان “اریحا”.
ـ “اسرائیل” هرگز به آتش بس پایبند نبود و آن را یک مساله داخلی فلسطینی اعلام کرده است.
ـ این بدان معناست که هرگز نمی توان از مقاومت دست برداشت و آن را متوقف نمود.
ـ خودداری “اسرائیل” از ربط دادن طرح عقب نشینی یکجانبه به نقشه راه به منزله آن است که نقشه راه طرحی قابل مذاکره یا اجرا نیست، بنابراین برگزاری انتخابات نه به “اسلو” ربط دارد و نه به نقشه راه. مخالفت ما با مشارکت در انتخابات قبلی از این رو بود که این انتخابات روند سیاسی مشخصی و وضعیتی اجتناب ناپذیر داشت و حال آن که انتخابات اخیر بر اساس قانونی مورد توافق همگان و به دور از هر گرونه توافقات سیاسی با طرف های دیگر برگزار شد.
ما امیدوار بودیم که پس از برقراری آتش بس و برگزاری انتخابات سازمان آزادی بخش فلسطین بر اساس اصول جدید ساماندهی شود تا هنگام تشکیل دولت اختلافی میان ما و سایر گروه ها نباشد. مذاکرات قاهره نیز دقیقا بر همین مساله تاکید داشت و این نشان دهنده آن است “ساف” (سازمان آزادی بخش فلسطین) با ساختار کنونی اش نماینده تمامی گروه های فلسطینی نیست.
ـ ما هنگامی که با سازمان آزادی بخش فلسطین مخالفت می کنیم به این خاطر است که هیچ یک از مفاد توافقنامه قاهره در این زمینه (سازماندهی به این سازمان) به اجرا در نیامده است. در حقیقت ما خواهان ساماندهی مجدد سازمان آزادی بخش فلسطین هستیم.
ـ هنگامی که ما با منشور استقلال مخالفت می کنیم به این خاطر نیست که این منشور ملت فلسطین را به سوی استقلال ترغیب می کند، بلکه علت مخالفت این است که این منشور رژیم صهیونیستی را به رسمیت می شناسد؛ رژیمی که تمامی توافقات قبلی را نقض کرده و ما را نیز به رسمیت نمی شناسد.
ـ ما هنگامی که به دستور محمود عباس درباره تشکیل کابینه پاسخ گفتیم این کار در واقع برای نزدیک کردن دیدگاه ها بوده است، نه ایجاد اختلاف. هنگامی که می گوییم که با توافقات امضا شده و توافقات بین المللی با احساس مسئولیت کامل و با توجه به مصالح ملت فلسطین تعامل می کنیم این به معنای توجه و اهتمام ما به درخواست محمود عباس در زمینه پایبندی به توافقات است.
ما با در نظر گرفتن آخرین تحولات داخلی و خارجی فلسطین در تمامی سطوح به اصلاح وضعیت سیاسی فلسطین نیاز مبرم داریم خواه در سطح تحولات سیاسی کنونی یا در زمینه نادیده گرفتن توافقنامه ها از سوی رژیم صهیونیستی.
