ایهود اولمرت در تاریخ 30/7/2008 اعلام کرد که قصد دارد تا بعد از پایان انتخابات ریاست حزب کادیما و تعیین رئیس این حزب از منصب نخست وزیری کناره گیری نماید و از این رهگذر، بستر را برای رئیس جدید کادیما فراهم سازد تا دولت جدید را تشکیل دهد.
با وجود آنکه تصمیم اولمرت برای کناره گیری از قدرت، به بحث هایی که در مورد خروج وی از دایره سیاست وجود داشت، پایان بخشید ؛ ولی این تصمیم ضرورتا به معنای خروج او از دایره تاثیرگذاری سیاسی در ماه های باقی مانده تا تشکیل دولت جدید که از این لحظه سه ماه وقت نیاز دارد، نیست.
تصمیم اولمرت در خصوص کناره گیری از قدرت در پرتو تشدید جار و جنجال های سیاسی که علیه وی به دنبال شکست های متعددش در جنگ علیه نوار غزه و لبنان و نیز رسوایی های مالی برپا شده بود، اتخاذ شد و انتظار می رود که باعث کاهش فعالیت و مانورهای سیاسی دولت کنونی گردد ؛ زیرا تمام توجه اعضای کابینه اولمرت در حال حاضر متوجه رقابت های انتخاباتی حزب کادیما است و برجسته ترین وزرای کابینه، در برهه کنونی برای کسب کرسی ریاست حزب با هم رقابت می کنند، به ویژه آنکه اوج این رقابت میان وزیر امور خارجه، وزیر راه و ترابری، وزیر کشور و وزیر امنیت داخلی رژیم اشغالگر قدس است.
توجه اعضای کابینه به انتخابات ریاست حزب کادیما به شکل های مختلف بر عملکرد دولت صهیونیستی در پرونده های مهمی همچون مذاکره با تشکیلات خودگردان و سوریه، پرونده هسته ای ایران و مبادله اسرا تاثیر می گذارد و باعث می شود تا این دولت بیشتر شکل یک دولت پیشبرد امور را به خود بگیرد.
اگر به پیامدهای تصمیم اولمرت در خصوص کناره گیری از قدرت بر مدیریت دولت عبری در پرونده های بغرنج و پیچیده سیاسی نگاهی بیاندازیم، به این نتیجه می رسیم که توقف حرکت دولت عبری تاثیری منفی بر پرونده مذاکرات میان صهیونیست ها با سوریه و رام الله خواهد گذارد که دلیل این امر را باید در چندین فاکتور جستجو کرد که از مهم ترین آنها این است که در برهه کنونی، مذاکرات به عنوان اولویت دولت بوش در برهه کنونی نیست ؛ البته احمد قریع، رئیس هیات مذاکره کننده فلسطینی و صائب عریقات، مذاکره کننده ارشد تشکیلات خودگردان در جریان سفر اخیر خود به آمریکا به نقل از مسئولان عالی رتبه این کشور تاکید کردند که دیگر گزینه مذاکرات از برنامه کاخ سفید حذف شده است.
در وضعیت موجود علاوه بر توقف فعالیت های سیاسی دولت عبری، تکلیف پرونده هسته ای ایران نیز مشخص نخواهد شد ؛ به دیگر سخن، پرونده توان هسته ای ایران که در نگاه صهیونیست ها یک خطر به شمار می رود، تا سه ماه باقی مانده از عمر دولت اولمرت بسته نخواهد شد به ویژه اگر دولت آمریکا تصمیم به استفاده از گزینه نظامی علیه ایران اسلامی گرفته باشد. ضمنا با وجود آنکه در وضعیت کنونی، احتمال استفاده از گزینه نظامی از سوی آمریکا علیه ایران کم شده است ؛ ولی با این وجود در کاخ سفید اختلاف نظرات زیادی در مورد شکل برخورد با ایران وجود دارد و هنوز پرونده هسته ای ایران به طور کامل بسته و به دولت بعدی آمریکا واگذار نشده است که این مسئله نیز پیامدهای ویژه خود را برای دولت اولمرت و فعالیت هایش به دنبال خواهد شد ؛ زیرا این دولت همان طرفی بود که آمریکایی ها را برای حمله نظامی به ایران تحت فشار قرار می داد.
به هر رو، با وجود پایین بودن احتمال گزینه حمله نظامی به ایران در دوره اخیر، ولی با نظر به رفتار ماجراجویانه اولمرت باید این احتمال را نیز مد نظر قرار داد ؛ البته اولمرت نیز در لحظات پایانی عمر دولت خود به فاکتوری برای کسب اعتبار نیاز دارد و شاید به دنبال حمله به ایران اسلامی باشد.
با توجه به اوضاع کنونی در اراضی اشغالی “اسرائیل” در مورد سرنوشت گلعاد شلیت، سرباز اسیر صهیونیستی باید گفت که اولمرت ـ با وجود پیچیدگی های بسیار و نیز پایین بودن احتمال موفقیتش در این زمینه، به ویژه بعد از تصمیمش در خصوص کناره گیری از قدرت ـ تلاش بسیاری در این زمینه خواهد کرد ؛ زیرا در نگاه او موفقیت در این زمینه یک دستاورد مهم قومی برای ارتش و دولت به شمار می رود. بنابراین، آزادی گلعاد شلیت و بازگرداندن وی به اسرائیل منافع شخصی را برای اولمرت به دنبال دارد و به عنوان ابزاری برای کسب اعتبار در افکار عمومی رژیم صهیونیستی تلقی می شود و در واقع خروجش از رینگ سیاست را آبرومندانه تر می سازد و می تواند باعث چشم پوشی از برخی اشتباهاتی شود که وی در طول دو سال حضور خود در قدرت مرتکب شد.
اولمرت در حال حاضر در ضعیف ترین حالت ممکن به سر می برد ؛ ولی می تواند از نفوذ خود بر هوادارانش در حزب کادیما و جهت دهی به آنها در انتخاب رئیس این حزب استفاده کند و بتواند برگه پایانی را برای چانه زنی در کابینه جهت اجرای مبادله اسرا کسب نماید ؛ زیرا این چهره صهیونیست به تاثیر مبادله اسرا بر بهبود چهره آلوده به فساد و شکستش ایمان پیدا کرده است.
