در حال حاضر این احساس بر جامعه جهانی حکمفرما شده است که اوضاع سیاسی عالم در سال آتی کاملا متفاوت از سال گذشته خواهد بود و سال نو دگردیسی ها و تغییرات بسیاری را با خود همراه خواهد داشت. بی تردید، سفر وزیر امور خارجه انگلستان به دمشق و بیروت نیز گامی در راستای اشاعه این احساس تلقی می شود ؛ ضمن آنکه شیمون پرز، رئیس جمهور رژیم اشغالگر قدس نیز با تاکید بر طرح صلح عربی و ادعای اینکه با آغاز مذاکرات عربی ـ صهیونیستی فضای جدیدی بر منطقه سایه خواهد انداخت، به تثبیت احساس بروز تغییر و دگردیسی کمک می کند. به هر حال، کار به جایی رسیده است که پرز در اظهار خود عنوان می دارد: «بعد از آنکه آقای اوباما را از طرح صلح عربی با خبر کردم، ایشان از آن استقبال نمودند.»
کسانی که دم از بروز تغییری شگرف در جهان می زنند، در حرف های خود به تحولات زنجیروار عظیم کنونی اشاره دارند که از آن جمله می توان به وضعیت نظامی ایالات متحده در عراق و افغانستان و توجه زائدالوصف به بحران مالی موجود در جهان اشاره کرد ؛ البته این تحولات با شکست حزب جمهوریخواه در انتخابات آمریکا، موفقیت حزب دموکرات در سیطره و تصاحب کرسی های مجلس نمایندگان و سنا و ورود یک رئیس جمهور جدید به کاخ سفید همراه شده است.
با توجه به تمامی تحولاتی که از آنها یاد کردیم، حرف و حدیث ها حول محور ظهور یک فضای جدید سیاسی در منطقه عربی در پیوند با رئیس جمهور سیاه آمریکا می باشد که قرار است سیاست جدیدی را اتخاذ نموده و در راستای دست یابی به تغییرات مطلوب بکوشد. سوال اینجاست که آیا انتظار چنین تغییری درست است؟
بنده اصلا تصمیم به گمانه زنی ندارم. به هر حال، برخی ها معتقد به وجود تغییر و برخی ها مخالفت آن هستند. چیزی که ما امروز به دنبال آن هستیم، پرداختن به یک رخداد سیاسی است که سریعتر از هر رخداد دیگری ما را به پاسخ سوال فوق می رساند. منظور بنده از آن رخداد، کنفرانس دوم دوربان است که در ماه آوریل سال آتی و در زمانی که اوباما عملا مسئولیت را بر عهده می گیرد، در شهر ژنو برگزار می گردد. شاید بپرسید چه ربطی میان رئیس جمهور آمریکا و کنفرانس جدید دوربان وجود دارد؟
پیش از هر چیز بیایید ماجرای کنفرانس مبارزه با نژادپرستی دوربان را بررسی کنیم. اولین کنفرانس در تاریخ 1/9/2001 در شهر دوربان آفریقای جنوبی و با نظارت سازمان ملل متحد برگزار شد. کنفرانس مذکور با حضور همزمان ملت ها و دولت ها برگزار شد و علاوه بر نهادهای مدنی، دولت ها نیز در آن مشارکت داشتند. کنفرانس اول حول دو محور می چرخید که اولین آنها مسئله نژادپرستی، به ویژه اقدامات نژادپرستانه ای بود که صهیونیست ها در حق ملت بی دفاع فلسطین انجام می دهند و مسئله دوم نیز برده داری بود که سفیدپوستان آمریکایی در طول دویست سال علیه سیاه پوستان آفریقایی اعمال می کردند. فلسطینی ها و حامیان شان در کنفرانس مذکور خواستار مبارزه با نژادپرستی صهیونیستی و نیز محکوم کردن آن شدند و در همان حال، سیاه پوستان و حامیان آنان نیز از آمریکایی ها خواستند تا به خاطر برده داری پوزش بخواهند و اعتراف کنند که برده داری اقدامی ضد انسانی بوده است.
صهیونیست ها اتهاماتی که در خصوص انجام اقدامات نژادپرستانه علیه شان مطرح شد، را رد کردند و آمریکایی ها نیز به خاطر برده داری هایشان از پوزش خواهی استنکاف ورزیدند. ضمنا با وجود تعدیل بیانیه اختتامیه کنفرانس، رژیم صهیونیستی و ایالات متحده به روند اعتراضات خود ادامه دادند و در سومین روز، از کنفرانس خارج شدند.
امروز و بعد از گذشت هفت سال دوباره کنفرانس دوربان در آستانه برگزاری است ؛ ولی این بار رژیم صهیونیستی و ایالات متحده همصدا با هم بر عدم مشارکت در این کنفرانس تاکید کردند.
آری! جهان تغییر می کند، جنگ هایی در می گیرد، کشورهایی اشغال می شوند، حرف و حدیث هایی در مورد شکست آمریکا در عراق و افغانستان مطرح می گردد و تمامی جهانیان به خاطر بحران مالی در آشوب و اضطراب هستند ؛ ولی تنها چیزی که در این میان هیچ تغییری نمی کند، همسویی کامل تل آویو و واشنگتن در خصوص تمامی مسائل جهان از جمله کنفرانسی به نام دوربان است.
معمولا ایالات متحده از تمامی خواست های رژیم صهیونیستی حمایت می کند ؛ ولی در حال حاضر (روزهای واپسین دولت بوش) وضعیت به گونه ای پیش می رود که موضعگیری در خصوص کنفرانس دوربان به نفع هر دو طرف است. مخالفت با کنفرانس دوربان و نیز سفارش ها و دستورالعمل های آن نه تنها تامین کننده خواست آمریکا است، بلکه به نفع رژیم اشغالگر قدس نیز می باشد.
هفت سال پیش آمریکا و اسرائیل در سومین روز و در برابر دیدگان همگان، کنفرانس را ترک گفتند. فکر می کنید که در کنفرانس دوم چه اتفاقی بیافتد؟
آری! ماجرای کنفرانس اول تکرار می شود. در چهارم آوریل گذشته روزنامه عبری زبان هاآرتص اعلام کرد که تل آویو و واشنگتن مشترکا تصمیم به تحریم دومین کنفرانس مبارزه با نژادپرستی (دوربان) گرفتند، کنفرانسی که توسط سازمان ملل متحد برگزار می شود و اولین مورد آن در سال 2001 برگزار گردید.
هاآرتص خاطرنشان ساخت که زیپی لیونی و کاندولیزا رایس مسئله مشارکت در کنفرانس دوربان را به بحث گذاردند و قرار بر آن شد بیانیه ای در این رابطه تنظیم و تصریح گردد که کنفرانس دوربان به گستره ای برای هجوم به اسرائیل مبدل می گردد و از این رو، باید این کنفرانس را تحریم کرد یا آنکه تضمین هایی را در رابطه با عدم بروز این گونه مسائل دریافت نمود.
زیپی لیونی، وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی در سخنرانی 20/11/2008 خود در مجمع عمومی اتحادیه طوایف یهودی ساکن آمریکای شمالی نیز بار دیگر بر موضع رژیم متبوعش نسبت به کنفرانس دوم دوربان تاکید کرد و گفت: «اسرائیل هرگز در کنفرانس دوم دوربان شرکت نخواهد کرد و از جامعه بین الملل می خواهد تا از شرکت در آن خودداری ورزد ؛ زیرا هدف این کنفرانس در واقع مشروعیت بخشیدن به اقدامات خشونت طلبانه در زیر لوای شعار مبارزه با نژادپرستی است.»
این مقام صهیونیستی خاطرنشان ساخت: «تا زمانی که تضمین های لازم در خصوص ممانعت از تبدیل کنفرانس دوم دوربان به یک فعالیت و برنامه آنتی سمتیستی داده نشود، اسرائیل در این کنفرانس مشارکت نخواهد جست و آن را فاقد صبغه قانونی می داند.»
در زمان کنفرانس اول دوربان، صهیونیست ها همگام و همسو با دولت آمریکا به ریاست بیل کلینتون عمل کردند ؛ ولی در زمان کنفرانس دوم، هدایت آمریکا را یک دولت جدید به ریاست باراک اوباما بر عهده دارد. فکر می کنید که اوباما چه موضعی را در قبال کنفرانس مذکور اتخاذ خواهد نمود؟ آیا باراک با تصمیم دولت پیشین آمریکا (دولت جرج بوش) در خصوص عدم مشارکت در کنفرانسی که در دوره ریاست وی برگزار می گردد، پایبند خواهد ماند و آیا همان موضعی را در مورد مسئله فلسطین اتخاذ می نماید که وزیر امور خارجه آمریکا در دوره بوش اتخاذ کرده بود و به تبع آن، آیا خانم رایس سیاست هایش را بر رئیس جمهور آمریکا و راهکارهایش تحمیل خواهد کرد؟
فاکتور مهم دیگری که باید مد نظر قرار داد، این است که کنفرانس اول دوربان به بحث در خصوص برده داری پرداخت و با وجود تعدیل در بیانیه اختتامیه ؛ ولی دولت وقت آمریکا یعنی دولت کلینتون که روزهای پایانی حیات خود را به سر می برد، به همراه رژیم صهیونیستی به نشانه اعتراض از کنفرانس خارج شدند.
آیا رئیس جمهور سیاه آمریکا به شکستن قرار دولت بوش در خصوص تحریم کنفرانس مبادرت خواهد ورزید، قراری که در اعتراض به درخواست سیاه پوستان از آمریکا برای پوزش خواهی به خاطر دویست سال برده داریش اتخاذ شد و حال آنکه مسئله برده داری بیش از هر رئیس جمهوری در آمریکا، برای او اهمیت دارد؟ آیا او نیز همچون اسلافش از عرض پوزش به خاطر سیاست برده داری که در حق میلیون ها سیاه پوست انجام شده است، خودداری خواهد کرد؟
بی تردید، کنفرانس دوم دوربان معیار خوبی برای تعیین نوع تصمیمات سیاسی است که باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در آینده اتخاذ خواهد کرد و نشان می دهد که آیا این مقام صهیونیستی واقعا مرد تغییر و تحول است یا آنکه طرح بحث تغییر، چیزی جز یک شعار تبلیغاتی نبوده است؟
کنفرانس دوربان اول در واقع با یک تحول چشمگیر در سفارش هایی همراه بود که نهادهای مدنی جهان ارائه کردند ؛ ولی طولی نکشید که حادثه تروریستی یازده سپتامبر باعث شد که تمامی این سفارش ها و توصیه ها به باد فراموشی سپرده شود و همه آن را از یاد ببرند.
کنفرانس دوربان بار دیگر در آستانه برگزاری است و فرصت خوبی است که رئیس جمهور جدید آمریکا ماهیت واقعی خود را نشان دهد و بگوید که آیا مبشر یک فضای جدید سیاسی در جهان است یا آنکه تنها به تکرار سیاست های آزمایش شده و شکست خورده ادامه می دهد؟ بی شک، فضای سیاسی کنونی آنچنان مایوس کننده است که تمام آرزوها و آمال انسانی را از بین می برد.
