مصر از کشورهای جهان خواست تا در دوم ماه مارس جاری در کنفرانس شرم الشیخ شرکت کنند. این کنفرانس که با هدف بحث در خصوص جمع آوری کمک های لازم جهت بازسازی منازل، ساختمان ها و تاسیساتی که در حمله اخیر صهیونیست ها تخریب شده است، برگزار شد هشتاد کشور عربی و خارجی و در راس آنها ایالات متحده آمریکا به ریاست هیلاری کلینتون شرکت کردند. البته رژیم صهیونیستی و جمهوری اسلامی ایران از حضور در این کنفرانس امتناع ورزید.
بیانیه نهایی کنفرانس شرم الشیخ خیلی سریع تنظیم و توسط احمد ابوالغیط، وزیر خارجه مصر قرائت شد. در این بیانیه آمده بود: “کشورهای کمک کننده 5 میلیارد و دویست میلیون دلار کمک را برای بازسازی غزه اختصاص داده اند که این مبلغ به صورت تدریجی در اختیار نهادها و سازمان ها و نیز دولت فیاض قرار خواهد گرفت.”
اظهارات وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی در قاهره در خصوص حمله به نوار غزه، سخنان رئیس جمهور مصر در یک روز مانده به پایان جنگ، تصریحات اولمرت در هنگام اعلام توقف حملات رژیم صهیونیستی به نوار غزه و نیز فراخوان مصر برای برگزاری کنفرانس شرم الشیخ ـ همه و همه ـ به یک کمدی شبیه است که بازیگران آن در اندیشه ارائه یک تصویر زیبا از خود هستند ؛ البته همگان از ماهیت پست و پلیدشان با خبر هستند. از همه بدتر این است که دست اندرکاران اجرای این کمدی معتقدند که در کار خود موفق بوده اند و خنده مردم را نتیجه همراهی شان با کمدی مذکور می دانند، غافل از اینکه مردم به خاطر عدم مهارت بازیگران در ایفای نقش محوله می خندند.
ملت فلسطینی شاهد شمار زیادی از این کنفرانس ها و وعده و وعیدها بوده است و هرگز اعتقادی به کمک های مالی سیاسی که وعده اش داده می شود، ندارد ؛ زیرا دو احتمال در مورد این کمک ها وجود دارد. اول اینکه امکان دارد که هیچ خبری از آن نشود و دوم اینکه اگر هم خبری بیاید، دریافت کمک ها منوط به آن است که فلسطینیان به خواست و شروط کشورهای کمک کننده تن در دهند ؛ زیرا در غیر این صورت، از آن محروم می شوند.
اگر از همه موارد فوق چشم پوشی کنیم، گریزی از پاسخ به این پرسش نداریم که در سایه پافشاری رژیم صهیونیستی بر تداوم روند محاصره نوار غزه، آیا کشورهای تجمع کننده در شرم الشیخ و در راس آنها آمریکا توان آن را دارند که رژیم صهیونیستی را برای بازگشایی گذرگاه ها جهت استیراد مواد ساختمانی لازم جهت بازسازی نوار غزه قانع سازند؟ یا آنکه این کشورها ـ در واقع ـ تمایلی برای بازسازی ندارند و تنها در صدد آن هستند تا جنبش حماس را برای پایبندی به شروط کمیته چهارجانبه تحت فشار قرار دهد.
ذکر این نکته خالی از لطف نیست که کشورهای کمک کننده خود نیز پیش از این گزارش هایی را در مورد تشکیلات خودگردان به عنوان دریافت کننده کمک های مالی صادر کرده اند ؛ پس چگونه است که برای اعطای این اموال، شرط واگذاری مسئله بازسازی به دولت و نهادهایی را مطرح می کند که زیر نظر این نهاد فعالیت می کنند.
سوال دیگر این است که چگونه بازسازی نوار غزه بدون هماهنگی با دولت حاکم بر این منطقه امکان پذیر است؟ نکند که بیانیه پایانی کنفرانس شرم الشیخ در مورد حجم کمک ها تنها برای تبلیغات بوده و هیچ مصرف دیگری ندارد؟
در همین جا باید به این نکته مهم اشاره داشته باشم که شهروندان فلسطینی خوب می دانند برگزاری کنفرانس هایی همچون اجلاس شرم الشیخ جهت بازسازی نوار غزه تنها حکم یک صحنه نمایش جهت اجرای کمدی هایی را دارد که نظام نوین جهانی ـ با اسامی و چهره های جدید ـ ارائه می کند.
